Dagelijks worden wij door de beeldpers overstelpt met een massa aan informatie. Elke morgen worden wij op de voorpagina van de ochtenkrant met onze neus op de wreedheden geduwd die de voorbije nacht gepleegd werden, terwijl wij rustig sliepen ver van geweervuur en kanonnengebulder. Het volledige overzicht van onze planeet dat wij dankzij de moderne communicatiemiddelen vandaag hebben, dwingt ons tot harde vaststellingen. Niemand kan onverschillig blijven voor hetgeen zich rondom hem afspeelt. Wij kunnen niet blind en doof blijven voor de hedendaagse realiteit in de wereld waarin we trachten te overleven: etnische en godsdienstconflicten, armoede, burgeroorlogen, revoluties, aanslagen en wraaknemingen. Wij worden dermate overspoeld met deze beelden dat wij uiteindelijk nog maar weinig aandacht besteden aan het « positievere » nieuws, dat lang zo spectaculair niet is. Niettegenstaande de gruwel van deze internationale feiten waarmee wij dagelijks worden geconfronteerd, betrap ik er mezelf steeds vaker op dat ik deze banale informatie, deze beelden van wanhoop en ongeluk, te vaak zie om in mij nog verontwaardiging te voelen. Gelukkig besef ik tijdig dat het de ononderbroken stroom van steeds dezelfde beelden is die mijn geest zo heeft afgestompt en herstel ik meteen het belang dat moet worden gehecht aan deze oorlogswreedheden die de overleving van hele volkeren bedreigen...

En in de Ardennen ontmoet ik dan de ongecompliceerde mens, die zeker niet ongevoelig is voor wat er dagelijks in de wereld gebeurt maar die gespaard blijft van het jachtige leven dat zo kenmerkend is voor de Belgische hoofdstad. Sommigen van hen, hebben onbewust bijgedragen tot de waarden van mijn jeugd: waarheid, eenvoud, oog voor de natuur zoals hij is, zonder franjes...

Als het wereldnieuws niets anders is dan ellende, politiek niets anders dan machinatie en een spel met het leven van onschuldige mensen, dan ga ik mij inderdaad vragen stellen bij de aard van de mens, dan onstaat er in mij een afkeer voor de zogenoemde politieke kwesties en voor onze bewindslieden en voor de "antwoorden" die worden aangebracht door onze « verkozenen », voor zover deze onze wettige vertegenwoordigers mogen genoemd worden Ja, ik wil reactionair zijn en niet verstrikt geraken in een intellectuele leegheid zonder enig engagement ten opzichte van de verschrikkingen in de wereld, van de politieke malversaties van de regeringen die soms onder het mom van de democratie, onze maatschappij grondvesten op een draagvlak van miserie en onrecht. Als ik rondom mij kijk dan zie ik gelukkiglijk dat ik niet alleen zo denk. Elkeen reageert op zijn eigen manier, heeft een individuele benadering en draagt alzo bij tot de instandhouding van de ideale waarden van het maatschappelijk leven, waarden die onontbeerlijk zijn opdat iedereen zich ongestoord zou kunnen ontwikkelen.

En dan keer ik graag terug naar onze Ardennen, eiland van rust in een mooie en overweldigende natuur. Dit is geen wegvluchten uit de werkelijkheid, het is een landstreek de plaats geven die ze toekomt! In het kleine land waarin wij wonen zijn de afstanden toch al zo klein en als wij dan een beroep gaan doen op moderne vervoersmiddelen dan zinken ze helemaal in het niet. Maar al te vaak vergeten wij dat deze streek een enige gelegenheid is om ons een positievere visie op onze aarde aan te kweken …Opdat wij de luxe die ons wordt aangereikt ten volle zouden kunnen waarderen, moeten wij eerst leren oog hebben voor het ongekunstelde dat binnen handbereik ligt !

Dat politieke kwesties, maatschappelijke kwesties zijn die een grote weerslag hebben op ons dagelijks leven, daarmee is iedereen het eens, maar hetzelfde geldt voor de milieuproblematiek. Het respect dat wij momenteel opbrengen voor de planeet Aarde, is veel te klein om het op gang gebrachte zelfvernietigingsproces te stoppen. De opvoeding die sommige ouders of leerkrachten (of moet ik zeggen « het systeem » ?) aan de jongsten onder ons geven, heeft nog veel te vaak te maken met consumptie, een proces dat ons van jongsafaan wordt opgedrongen door de grote industrieën. Van in de wieg zijn wij potentiële klanten en worden wij dus vanaf prille leeftijd in het materiële opgevoed. Dat is onze economische uitdaging die in het eeuwige teken staat van groei. Laten we elkaar niet misverstaan: ook ik schep genoegen in consumeren en zal mezelf niet veel ontzeggen. Nochtans ben ik ervan overtuigd dat deze handelswijze niet mag losgekoppeld worden van een diepgaande ecologische opvoeding. Wij vergeten maar al te vaak dat het onmiddellijk plezier dat wij puren uit een aankoop telkens een beetje meer het lot bezegelt van onze planeet. Heb je al eens opgemerkt hoe vaak er een leeg drankblikje, sigarettenpeukje of chipsverpakking uit een geopend autoraam wordt geworpen … En dan wil ik het nog niet hebben over volle vuilniszakken die gedumpt worden op de hoek van de straat, in de wegkant of op een afgelegen plek. Heb je de snelwegbermen al eens bekeken? Wat moeten wij zijn om in dergelijke vuilnis te kunnen leven, en vooral om dit te dulden ? Wat schiet er nog over van onze notie van burgerplicht ?

Wanneer ik, op mijn paard gezeten, door dit ongerepte landschap rij, dan merk ik dat mijn gezellen er echt genoegen aan beleven over propere paden te kunnen stappen. Misschien is bij buitenmensen het natuurbewustzijn sterker ontwikkeld, hebben zij minstens het elementair respect dat iedereen voor de natuur zou moeten hebben. Waarschijnlijk is dit mijn bijdrage tot de idee van duurzame ontwikkeling. In mij brandt het verlangen dit respect voor de natuur door te geven aan anderen, door het inrichten van tochten in een enig mooie streek op nauwelijks een uurtje van Brussel. De tochten die ik leid grijp ik aan om mijn medemens respect voor de natuur bij te brengen, zonder het vermanende vingertje, met aandacht voor ongekunsteld plezier, samen met gewone mensen...

Wat is er mooier dan hooggezeten op een paard, met een gezapig gangetje langs de oevers van de Lesse te rijden, steile, groene valleien te dwarsen. Een goede vriend van mij uit Zuid-Frankrijk (Jean-Claude Pons) die ik helaas niet vaak genoeg ontmoet, zegde het correct « te paard hebben wij een bewegend beeld van de natuur rondom ons ». Hij trekt aan ons voorbij tegen een gestaag ritme, niet te traag, niet te snel, onvermoeibaar, zonder dat men het merkt. Verscheidenheid is mijn leidraad als ik mijn tochten uitstippel: wanneer ze me vragen een ontdekkingstocht te organiseren van de valleien aan de Boven-Lesse, dan tracht ik steeds het doorkruisen van lage vegetatie af te wisselen met wijdse zichten op vlakten die een gevoel van ruimte en vrijheid oproepen.

Zij het nu bij regen of zonneschijn, de Ardennen ontdekken doe je met ontzag en vooral nederigheid: het is niet Zuid-Frankrijk noch de immense vlakte van Amerika maar slechts een klein stukje België dat zich voor ons ontvouwt. Laten we nederig blijven en deze streek naar waarde schatten, een streek in ons vaderland met ruimte voor vertellingen en legendes, geschiedenis ook. De Ardennen zijn geen fenomenaal schilderij maar de opeenvolging van een aantal schetsen, ieder op zich een meesterwerkje … Wat kan er meer voldoening schenken doorheen de mist die in het hart van het woud opstijgt, de fijne contouren waar te nemen van een hert dat statig het ruiterspad kruist. Wat is er grappiger dan een horde galopperende hindes … zij zullen zeker hun ren onderbreken om een nieuwsgierige blik te werpen op dat langerrekte lint van vreemde viervoeters … het wild dat onveranderlijk in de vorm van een cirkelboog op de vlucht slaat! Het geeft ook een eigenaardig gevoel, op aanduiding van een van de mederuiters halt te houden om een blik te werpen op twee everzwijnen die ons op enkele afstand staan aan te gapen.

Als men door de Ardense wouden dwaalt kan men heel wat voordeel halen uit een uitstekend observatievermogen: sporen van wild op de vochtige grond, paden en doorgangen van dieren doorheen het hoog hout, een duiker op zijn rotsblok in het midden van het rivierbed, een buizerd in een lange zweefvlucht over de velden, fret of hermelijn, das of wilde kat … In de bossen van Porcheresse hebben we zelfs ooit eens tijdens onze afdalingen naast de boorden van de Our en misschien wel ontsnapt uit het park van de Semois, drie steenbokken zien grazen !

De Ardense natuur is voorwaar een van de grootste rijkdommen die Wallonië ons te bieden heeft en die wij ongerept moet doorgeven aan de komende generaties. Daartoe wil ik de ware liefhebber van paardentochten doorheen deze groene ruimten leiden met een vervoermiddel dat één is met fauna en de flora van de omgeving.